Jesteśmy w Domu Macierzystym Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia, z którym związana jest historia Objawień. Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia, założone w 1633 roku, należy do wspólnego dzieła Świętego Wincentego i Świętej Ludwiki, które wierne swemu powołaniu, rozwinęło się na całym Świecie.
Objawienia Matki Bożej Świętej Katarzynie Labouré w 1830 roku i rozprzestrzenianie się Cudownego Medalika wzbudziło w sposób nadzwyczajny wiele powołań, zarówno do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia jak i do Księży Misjonarzy. Ci, którzy podjęli już drogę powołania powrócili do pierwszej gorliwości.
Zgromadzenie wciąż kontynuuje swoją służbę w duchu Założycieli: pokory, prostoty i miłości.
Siostry Miłosierdzia obecne są na pięciu kontynentach.
Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia
Zgromadzenie założone we Francji w XVII wieku przez Świętego Wincentego a Paulo i Świętą Ludwikę de Marillac jest znane w Kościele pod nazwą Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia Świętego Wincentego a Paulo, Służebnic Ubogich.
Wincenty a Paulo, głęboko poruszony cierpieniem i ubóstwem swej epoki, prosi o pomoc bogate kobiety i uświadamia sobie, że miłosierdzie musi być zorganizowane. Na jego drodze pojawia się pewna wiejska dziewczyna Małgorzata Naseau, która prosi, by powierzono jej przy Ubogich najniższe zajęcia, których nie mogą wykonywać panie z Bractw z racji ich pochodzenia. Przeniknięta miłością całkowicie ewangeliczną, stała się ona służebnicą najbardziej opuszczonych. Jej przykład był pociągający i tak właśnie w sposób prawie niedostrzegalny narodziło się Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia.
Od roku 1630 ksiądz Wincenty powierzył Ludwice de Marillac formację pierwszych Sióstr, które poświęcały się służbie w różnych Bractwach.
Dnia 29 listopada 1633 roku zgromadziły się one wokół Ludwiki de Marillac, aby pod jej kierownictwem i w siostrzanej wspólnocie realizować swój ideał. Początkowo zajmowały się Ubogimi chorymi w ich mieszkaniach, w miastach i na wsi, następnie w miarę potrzeb, chorymi w szpitalach, nauczaniem dziewcząt, dziećmi porzuconymi, galernikami, rannymi żołnierzami, uchodźcami, ludźmi starszymi, umysłowo chorymi…
Dziś Zgromadzenie obecne jest w 93 krajach na wszystkich kontynentach.
Siostry Miłosierdzia oddane całkowicie Bogu w życiu wspólnym, poświęcają swoje życie, by opiekować się, towarzyszyć, wspierać swoją bliskością i obecnością osoby opuszczone.
Przez swą służbę, ożywianą hasłem : „Miłość Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego przynagla nas”, służą ludziom podejmując działalność na różnych płaszczyznach, pracując równocześnie na rzecz sprawiedliwości, pokoju i solidarności. Ich służba stara się być dostosowana do potrzeb Ubogich, żyjących w ciągle zmieniających i rozwijających się społeczeństwach.
Dom Macierzysty Sióstr Miłosierdzia
Paryż, ul. du Bac 140
www.filles-de-la-charite.org
Święty Wincenty a Paulo
Wchodząc w aleję prowadzącą do Kaplicy, zaskoczyć nas może widok figury Świętego Wincentego a Paulo, który wita nas przyjaźnie. To oczywiste! Jest on przecież Założycielem Zgromadzenia, którego Dom Macierzysty znajduje się w tym miejscu.
Święci w Niebie są bardzo aktywni. Święty Wincenty odegrał ważną rolę w powołaniu Katarzyny ukazując się jej w tajemniczym śnie. Co więcej, uroczyste przeniesienie relikwii księdza Wincentego ma miejsce 25 kwietnia 1830 roku, zaledwie kilka dni po przybyciu Katarzyny do Seminarium w Paryżu. Jakim szczęściem było dla niej towarzyszenie temu, który jest niejako ojcem jej powołania! Warto też wspomnieć, że Święty Wincenty objawia swe serce Katarzynie w czasie modlitwy w Kaplicy przy ulicy du Bac przez trzy następujące po sobie dni, by w ten sposób zapowiedzieć jej zbliżającą się misję.
Zbliża się wielki dzień. W wigilię uroczystości Świętego Wincentego, 18 lipca 1830, Katarzyna słucha czytania jednej z sióstr na temat miłości Księdza Wincentego do Niepokalanej. Te słowa wzbudzają w Katarzynie żarliwe pragnienie ujrzenia Matki Bożej.
Zasypia, modląc się do Świętego Wincentego, by za jego przyczyną wypełniło się to jej gorące pragnienie. Po odważnej modlitwie Katarzyna zasypia. Anioł ją budzi…
Święta Ludwika de Marillac 
Świętą Ludwikę ożywiała wielka miłość do Maryi : „Jestem Twoja, Najświętsza Dziewico, by jeszcze doskonalej należeć do Boga”.
Pomimo żarliwych dyskusji toczących się w Kościele, Ludwika jest przekonana o Niepokalanym Poczęciu Matki Bożej i pragnie, by ono zostało uznane i czczone, ponieważ „Najświętsza Dziewica jest jedynym czystym stworzeniem, które od zawsze było miłe Panu Bogu”.
Na jej prośbę Siostry Miłosierdzia po każdym dziesiątku różańca odmawiają krótką modlitwę, tę samą, która widnieje zapisana złotymi literami nad ołtarzem w Kaplicy we wnętrzu kopuły: „Najświętsza Dziewico, wierzę i wyznaję Twoje święte i Niepokalane Poczęcie”.
W roku 1644, podczas pielgrzymki do Chartres, Święta Ludwika poświęca Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia Matce Bożej. Ostatnie słowa jej duchowego testamentu potwierdzają wyraźnie jej Maryjną pobożność : „Miejcie wielkie staranie o Ubogich, a przede wszystkim żyjcie w wielkim zjednoczeniu i serdeczności, kochając się wzajemnie, aby naśladować zjednoczenie i życie Naszego Pana. Proście Najświętszą Pannę, aby była waszą Jedyną Matką”.
Święta Katarzyna Labouré 
Katarzyna Labouré urodziła się 2 maja 1806 roku w burgundzkiej wiosce Fain-les-Moutiers. Jest ósmym z dziesięciorga dzieci dość zamożnych gospodarzy Piotra i Magdaleny Labouré. Śmierć Magdaleny w wieku 46 lat, pogrąża rodzinę w żałobie.
Katarzyna cała we łzach, wspina się na krzesło, by objąć figurę Matki Bożej i mówi: „Od teraz Ty będziesz moją mamą”.
W wieku 24 lat Katarzyna, po pokonaniu wielu przeszkód, wstępuje do Seminarium Domu Macierzystego Sióstr Miłosierdzia przy ulicy du Bac w Paryżu. To tutaj w Kaplicy, kilka miesięcy później objawi jej się Najświętsza Panna: po raz pierwszy 19 lipca 1830, by zapowiedzieć jej przyszłą misję, ponownie 27 listopada tego samego roku, by objawić jej Medalik, o którego wybicie Katarzyna będzie musiała się postarać.
Rok później Katarzyna kończy formację w Seminarium i zostaje posłana na ubogie przedmieście Paryża (część południowo – wschodnia) do Reuilly. Tam aż do końca swojego życia będzie posługiwała starszym osobom, w największym ukryciu, podczas gdy Medalik będzie się cudownie rozprzestrzeniał po całym Świecie.
Katarzyna Labouré odchodzi z tego świata w pokoju 31 grudnia 1876 roku: « Idę do Nieba, by zobaczyć Naszego Pana, Jego Matkę i Świętego Wincentego ».
W 1933 roku przy okazji jej beatyfikacji otworzony został grobowiec w kaplicy w Reuilly. Ciało Katarzyny znaleziono nietknięte. Przeniesiono je do Kaplicy przy ulicy du Bac i umieszczono pod ołtarzem Matki Bożej z globem.
